Jaar: 2014
Land: Amerika
Duur: 101 minuten
Er gebeuren vreemde dingen in de lege straten van het fictieve Bad City – een kruizing tussen Iran (alle karakters spreken Farsi) en Californie (waar de film werd opgenomen) – een stad bevolkt door dealers, verslaafden, prostituees en andere dolende zielen. Een meisje (Sheila Vandh) dat helemaal alleen in de nacht zonder angst naar huis loopt is vrijwel overal ter wereld iets opmerkelijks, in een (fictief) Iran heeft het al gauw iets bovennatuurlijks. Misschien is het haar ondoordringbare blik, misschien de combinatie van hijab, streepjesshirt en skateboard, het meisje dat helemaal alleen over straat loopt, voor niets en niemand bang, is duidelijk niet van deze wereld. Tijdens een van haar wandelingen komt ze Arash tegen, een Iraanse James Dean lookalike compleet met klassieke auto en een peuk in zijn mondhoek. Een vonk lijkt over te springen.
A Girl Walks Home Alone At Night is meer sfeer dan plot. Gefilmd in een bijna korrelig zwart-wit is de film eerder een ultra-coole mix van film noir, arthouse en spaghettiwestern dan een film over een vampier. Een ’Iraanse feministische vampierfilm’ is een veel gehoorde omschrijving. Het naar huis lopende meisje heeft het inderdaad niet erg op mannen die vrouwen slecht behandelen, en haar angstloosheid is al een statement op zich, maar de film feministisch noemen zegt in de ogen van regisseur Amanpour meer over de kijker dan over de film.
Het is zowel de kracht als de zwakte van de film dat er behalve de romance tussen het meisje en Arash niet echt een duidelijke verhaallijn te ontdekken lijkt. Losse episodes schetsen eerder een sfeer dan een coherent plot. Maar daardoor blijft er voor de kijker genoeg ruimte over om zelf een invulling te geven aan de schitterend gefilmde scenes die lang zullen blijven hangen.
Regisseur Ana Lily Amanpour is net als de hoofrolspelers een kind van de Iraanse diaspora.