Dogtooth

en vader, moeder en drie kinderen leven in een huis aan de rand van een stad. Het huis wordt omringd door een groot hek en de kinderen hebben het huis nooit verlaten. Ze worden geschoold, opgevoed en vermaakt door de ouders zoals deze dat willen, zonder invloed van buitenaf. Zij geven de kinderen stickers voor goed gedrag en maken hen wijs dat ze hoektanden hebben om hen te beschermen tegen kwalijke invloeden. Als ze die kwijt zijn, zijn ze klaar om naar buiten te gaan. De enige persoon die wordt toegelaten is Christina, een bewaakster van vaders bedrijf. Vader organiseert haar bezoekjes om de seksuele driften van de opgroeiende zoon op te wekken. De hele familie is gek op haar, vooral de oudste dochter. Op een dag geeft Christina haar een hoofdband cadeau, maar ze verlangt daarvoor wel iets terug.

Na het uitbrengen van deze film en de Oscarnominatie hiervoor werd regisseur Lanthimos gezien als de hoop voor de Griekse cinema en de opvolger van grootmeester Theodoros Angelopoulos. De film zal geen kijker onberoerd achterlaten. Afgrijzen en verbijstering gaan hand in hand met ontroering en zelfs een handvol komische momenten. Dat dit zo goed samen kan gaan is de grote kracht van de film, want alleen afgrijzen opwekken is al veel gemakkelijker en een stuk minder indrukwekkend. Een film als deze toont hoe fragiel het instituut ‘gezin’ in werkelijkheid is; hoeveel macht de pater familias – al helemaal in Griekenland – nog steeds heeft en hoe dat bij de verkeerde aanwending gruwelijke gevolgen kan hebben.