Jaar: 1967
Land: Frankrijk
Duur: 105 minuten
Parijs, jaren zestig. De koelbloedige huurmoordenaar Jef Costello (Delon) knapt een klusje op, maar wordt daarbij betrapt. En terwijl al zijn daaropvolgende pogingen om zich een sluitend alibi te verschaffen op niets uitlopen, wordt het net van de politie steeds strakker om hem samengetrokken.
Dit is in het kort de verhaallijn van een klassieker die nog altijd wordt gezien als één van de beste in zijn genre ooit, alsmede het gezamenlijke hoogtepunt in de carrières van de Franse regisseur Jean-Pierre Melville en acteur Alain Delon. Melville toonde zich een bijzonder innovatieve maker van neo-noir misdaadfilms en werd een inspiratiebron voor vele latere vakgenoten, zoals Godard, Scorsese, Tarentino en John Woo. Le Samouraï is een uiterst gestileerde film, Melville’s eerste in kleur. En de rol van de eenzame, zwijgzame en schijnbaar emotieloze protagonist was Delon op het lijf geschreven, even mysterieus als de acteur zelf voor de wereld om hem heen was.
Filmster Alain Delon (1935) werd in de media vaak verguisd als rokkenjager, hartenbreker, provocateur, vermeend pleger van huiselijk geweld en vermoedelijke vader van een kind dat hij nooit heeft erkend. Delon had iets rebels. Ook had hij foute, criminele vrienden en werd als arrogant beschouwd omdat hij over zichzelf sprak in de derde persoon.
Op het witte doek echter, bleef de gelauwerde acteur boven elke discussie verheven. Knap, charismatisch en gezegend met een geweldig talent, een icoon van zijn tijd. Delon’s hoogtijdagen vielen samen met de filmkunst die floreerde in een tijdperk van ongeëvenaarde artistieke expressie en zijn filmografie van die jaren is dan ook een aaneenschakeling van onbetwiste Franse en Italiaanse meesterwerken: Rocco e i Suoi Fratelli (1960), Plein Soleil (1960), L’eclisse (1962), Il Gattopardo (1963), Le Samouraï (1967), La Piscine (1969) en Le Circle Rouge (1970).
In 2019 ontving Delon (83) uit handen van zijn dochter (en actrice) op het filmfestival van Cannes een Gouden Palm voor zijn gehele oeuvre, ondanks stevig MeToo protest. Een minutenlange staande ovatie bracht hem tot tranen en deed hem bekennen dat zijn carrière het enige van zijn leven was, waar hij echt trots op kon wezen. In augustus dit jaar werd zijn overlijden bekendgemaakt.