Dit is geen verhaal over bekende producers, grote studio’s of hongerige jonge muzikanten die zich maandenlang in een berghut opsloten om zonder afleiding de plaat van hun leven op te nemen. Dit is een traag verhaal met weinig conflict, amper urgentie en minimale ambitie. Over vijf vrienden die een jaar lang elke dinsdagavond samen kwamen in een zolderkamer op de wallen en -bijna per ongeluk- een album opnamen.
Voorbij de karaokebar, aan het einde de gracht waar om het uur een rondvaartboot keert, vijf verdiepingen boven de verveelde hoeren, snuivende toeristen, lallende corpsballen en surveillerende agenten, woont Herman. Op zijn zolderkamer verzamelen zich elke dinsdagavond vijf vrienden om het leven te bespreken, discussies te voeren en een plaatje op te nemen. In die volgorde. De dinsdag bij Herman is vaste prik en neutraal terrein. Ruzies worden er stilzwijgend bijgelegd, roddels blijven binnen die vier muren en als het plaatje af is wordt er gedanst.
In een jaar; plusminus 40 dinsdagavonden (voor vakanties, verplichtingen of gewoon geen zin werd er overgeslagen), werd ‘Poetry for the youth’ opgenomen. In dat jaar werden harten gebroken en geliefden begraven. Mensen werden ziek, overspannen, er werd van banen gewisseld. Er was feest en er was gezeik, maar er was altijd de dinsdagavond.
We kunnen natuurlijk een interessant verhaal houden over genres, invloeden en vergelijkingen trekken met grote bands van naam en faam. Maar ‘Poetry for the Youth’ is een jaar lang met vrienden bij Herman op zolder, weg van het dagelijkse getetter, een beetje lullen en muziek maken zonder inhoud. Niets meer en niets minder.
Love Supreme