Tampopo

Twee vrachtwagen chauffeurs – Goro en Gun — stoppen ’s avonds bij een vervallen noedelkraampje langs de weg waar ze eerst een klein jongetje redden dat door zijn klasgenootjes in elkaar geslagen wordt, en zich vervolgens bemoeien met zijn door afpersers bedreigde moeder Tampopo, de eigenaresse van de noedelkraam. Een verloren knokpartij later besluiten ze om niet door te rijden maar om enkele dagen te blijven en Tampopo te leren hoe ze van haar schuldeisers af kan komen door van haar restaurant een succes te maken. Ze gaan Tampopo leren hoe ze de perfecte noedelsoep moet maken. En dat blijkt nog niet zo eenvoudig.

Terwijl we aan de ene kant Tampopo en haar steeds uitbreidende team van onwaarschijnlijk helpers volgen in hun zoektocht naar het perfecte recept, krijgen we aan de andere kant kleine intermezzo’s over de betekenis van eten. Een groep zakenlieden weet zich geen raad met het menu van hun luxe Europese restaurant, een les spaghetti eten wordt onderbroken door een slurper, een oudere dame die obsessief in alle uitgestalde waren in de supermarkt knijpt, een gangster en zijn vriendin experimenteren met voedsel in bed.

Tampopo is een komedie opgebouwd rond de stereotypen uit de spaghettiwestern: stoere onbekende verschijnt in kleine gemeenschap, redt een dame in nood, leert de onderdrukten voor zichzelf opkomen, rekent af met de schurk en verdwijnt weer.

Tampopo is ook een ode aan eten en voedsel in het algemeen, en noedelsoep in het bijzonder. Een film over de geheimen van een goede bouillon en het volgen van (geheime) receptregels. Een film over eten als status-symbool en de onzin van etiquette-regels. Een film over het genot van eten, en eten als genot.