Targets

Amerika, de jaren zestig. Een op het eerste gezicht doodgewone jongen genaamd Bobby Thompson (O’Kelly) verandert in een massamoordenaar zonder enig motief, eerst thuis, dan als snelwegsluipschutter en tenslotte in een drive-in bioscoop.
Gelijktijdig besluit een oude griezelfilmster genaamd Byron Orlock (Karloff, die in 1931 wereldberoemd werd als het monster van Frankenstein) met pensioen te gaan omdat hij zichzelf niet meer vindt passen in het heden, waarin de logge boemannen van de horror zijn vervangen door psychopaten met een saai uiterlijk, die geen enkel spoor vertonen van de verdorvenheid die ze in zich dragen. Orlock zal voor het laatst optreden in een drive-in bioscoop, als gast van een regisseur (gespeeld door Bogdanovich zelf) die hem heeft proberen over te halen om nog eenmaal een filmrol te spelen.

De intelligente thriller Targets is Bogdanovich’s regiedebuut en misschien wel de allerbeste film die hij heeft gemaakt. Zijn producent Roger Corman had voor de financiering ervan geëist dat hij gebruik zou maken van twintig minuten overgebleven filmmateriaal van The Terror uit 1963 (met Jack Nicolson en Boris Karloff) en van Boris Karloff zelf, die Corman nog twee opnamedagen verschuldigd was. Bogdanovich verwerkte beide in een briljant en orgineel scenario.

Targets bevat directe verwijzingen naar de regisseur’s voorbeelden Howard Hawks, Samuel Fuller, Orson Welles en Alfred Hitchcock. Ironisch genoeg was Bogdanovich één van de de jonge talentvolle groep filmmakers die op het punt stond om de Amerikaanse cinema een nieuw en bruisend leven in te blazen en zijn geliefde oude meesters met gemak aan de kant te schuiven. Targets kan dan ook gezien worden als een treurzang op het gouden Hollywood tijdperk, dat door sterren als Boris Karloff werd vertegenwoordigd.