Jaar: 1995
Land: Frankrijk
Duur: 112 Minuten
Een duistere havenstad met immer vochtige muren bedekt met algen als achtergrond in een onbestemde tijd en plaats waar het altijd nacht lijkt. En alsof het leven voor het grote proletariaat al niet erbarmelijk genoeg is wordt het stadje ook nog geteisterd door een bende kinderdieven. Een van de ontvoerde kinderen is het kleine broertje van kermis-artiest One (Ron Perlman). Samen met het vroegwijze weesmeisje Miette gaat de Sterke Man op zoek naar zijn verdwenen broertje. Het jongetje blijkt ontvoerd in opdracht van Krank, een man die snel verouderd omdat hij niet dromen kan. Zijn oplossing? Het stelen van de dromen van kinderen. Helaas zijn de kinderen doodsbang van hem en hebben ze alleen maar nachtmerries.
Jean-Pierre Jeunet en Marc Caro borduren qua stijl en absurde humor met City of Lost Children voort op hun eerdere film Delicatessen, maar leggen nog meer de nadruk op vormgeving en een bonte stoet van freaks en weirdo’s. Zo komen we onder andere een brein in een aquarium met migraineaanvallen tegen, zes klonen die onderling ruziën over wie het origineel is, of een troep afgerichte vlooien die mensen met gifcapsules injecteren.
Het verhaal lijkt er minder toe te doen dan de vormgeving, terwijl het in beeld brengen van de karakteristieke koppen vol groeven en putjes van de karakters belangrijker lijkt dan de teksten die ze uitspreken. Een sprookjesachtig melodrama of een visuele verbeelding van een nachtmerrie?
Het succes van City of Lost Children leidde tot de uitnodiging om het vierde deel van de Alien reeks te regisseren. Caro had geen interesse en besloot zich toe te gaan leggen op een carrière in grafisch ontwerpen. Jeunet regisseerde Alien: Resurrection (1997) alvorens met Amelie (2001) definitief door te breken.