Tully Monster (Progrock) + The Young The Wounded (stoner/psycho rock)

Tully Monster

Tully Monster is de band van Marike Groot (voorheen The Gathering). Ze zong mee op hun debuut ‘Always’, toerde met The Gathering door Europa, en wie enkele jaren geleden aanwezig was bij het 25-jarig jubileumfeest TG25 heeft gehoord dat Marike het zingen zeker nog niet is verleerd. Haar nieuwe band Tully Monster bestaat sinds 2015, de leden wonen verspreid over Noord-Holland en eind 2017 verscheen het eerste muzikale wapenfeit. De EP ‘Sightseeing’ bevat vier nummers die genadeloos blootleggen dat de muziek zich niet in één hokje vast laat leggen. Laten we meegaan met de unaniem positieve recensenten die progrock als grootste gemene deler noemen, maar daarnaast invloeden van metal, grunge, new wave, powerpop, indie en postpunk ontdekken in de liedjes. Dat is ook niet verwonderlijk. Marike Groot was begin jaren 90 zangeres bij de Hoornse indieband Little Mary Big, de voorloper van Johan en speelde sindsdien in tal van alternatieve bands. Ook de andere leden zijn al sinds de jaren tachtig niet weg te slaan van het podium met bands die varieerden van hardrock en punk tot grunge, pop en zelfs wereldmuziek.

The Young The Wounded

Ouder worden? “It’s just a scratch…come here your coward, I’ll bite your legs off.”
(Monty Python)

Toen de meeste rockmuzikanten in spe nog niet geboren waren, of in de wieg lagen en hun
zuigflesjes leegden op het ritme van Hazes, Golden Earring en andere Nederlandse helden,
plaveiden deze heren al wegen dwars door ons vaderlandse muzieklandschap. En niet
onverdienstelijk: met diverse bandjes en andere obscure muziekgezelschappen werden o.a.
Lowlands, Noorderslag en De Wereld Draait Door aangedaan en werd (voor wat het waard
is) De Grote Prijs Van Nederland in de wacht gesleept. En dan hebben we het nog niet eens
gehad over een heuse tour met Marillion. Maar daar bleef het ook wel bij.

Want de heren kwamen in de leeftijd dat het experimenteren met de vruchtbaarheid
resulteerde in kinderen. En tja, dan verdwijnen de gitaren naar de zolder en brengen die
handenbindertjes emoties naar boven die ten koste gaan van de creativiteit en de grenzeloze
drang op om pad te gaan en herrie te maken.

Maar nu zijn deze mannen terug, en hoe! Waar de hedendaagse muziek met ‘bliepjes en
blapjes’ uit een computer rolt en het belangrijker lijkt dat de kapsels van de muzikanten wel
voldoen aan de hipste hypes, pakt dit trio weer terug naar de ouderwetse ronkende gitaren
en verwoestende drums. Muziekliefhebbers zullen de muziek misschien onder de noemer
Space Rock, Psychedelische / Stoner Rock wegzetten. Maar dit trio lijkt, wars van de
hokjesgeest, hun tanden te zetten in de autonomie van muziek en vooral hun eigen ding te
doen.

De mannen zitten niet stil: er zijn demo’s en er wordt (op een respectabel en leeftijd-passend
tempo) gewerkt aan een plaat, waar de mannen de fans frequent over op de hoogte zullen
houden.

Kortom, in de bewoordingen van Monty Python: Ouder worden? “It’s just a scratch…come
here your coward, I’ll bite your legs off.”